Woensdag 9 november gingen Lisan en ik na het ontbijt met de dala naar de stad. Vandaag ging ik een tas met voetbalspullen afgeven bij Future Stars Academy (het project waar ik de eerste weken met mijn gezin heb geholpen), en Lisan wilde wel meegaan. Mijn ouders hebben deze voetbalspullen, voetballen, hesjes en pionnen, in Nederland gekocht en aan de moeder van Annemijn meegegeven, zij ging Annemijn opzoeken in Tanzania. Eigenlijk wilden we deze spullen in Tanzania kopen, maar daar zijn deze materialen veel duurder dan in Nederland. Emma haalde ons op bij de nakumat en we reden langs Mama Mackrin om de tas op te halen, en daarna door naar het kantoor van Future Stars Academy. Alfred, een medewerker, was echt heel blij toen hij alle spullen zag! Hij kon maar niet vaak genoeg ‘dankjewel’ zeggen en de lach was niet van zijn gezicht te slaan! Mooi om ze er zo blij mee te zien! Op de weg terug naar Good Hope gingen we nog even langs de Nakumat. Na de lunch gingen Lisan en ik nog verder met de tafels, en deze namen we die avond mee naar het huiswerk zodat de kindjes konden oefenen als ze klaar waren met hun eigen opdrachten.

Donderdag 10 november hebben we een beetje rustig aan gedaan. Lisan was een beetje ziekjes, dus we zijn niet naar de klas geweest om te helpen. We hebben vooral met de kindjes gespeeld. Ook hebben we even met Ally gepraat. We waren beide geïnteresseerd in het sponsoren van een kindje (de meeste kindjes hier hebben al een sponsor, maar niet allemaal). Het sponsoren houd in dat je maandelijks een bedrag overmaakt, waarvan de 3 maaltijden per dag, het schoolgeld en eventuele medicijnen van worden betaald. Ik had het er al met pap en mam over gehad, en we besloten dit te gaan doen. Ons sponsorkindje is Gift, een jongetje van 8 jaar dat al een paar jaar bij Good Hope woont. Hij was er gekomen samen met zijn broer, maar die broer is inmiddels al naar de middelbare school. Gift en zijn broer komen uit een klein dorpje dicht bij de Ngorongoro krater en waren in de steek gelaten, en gevonden door een vrouw van de kerk. Deze vrouw bracht ze naar Good Hope, en hier werden ze opgevangen. Toen ik hem vertelde dat wij hem gingen sponsoren was hij heel blij! Wat een schatje is het! Die avond ging ik samen met Lisan en Annemijn naar de Via Via, voor de laatste keer… Maar het was heel gezellig!

Vrijdag 11 november heb ik ’s ochtends een beetje mijn koffer ingepakt. Wat een raar gevoel, ik heb 3 maanden uit deze koffer geleefd en nu zit ie weer dicht en klaar voor vertrek. Maar de rest van de dag hebben we met de kindjes gespeeld. Ook kwam Emma rond 3 uur even langs, er moesten namelijk 2 verjaardagen worden gevierd. Rachel en Dickson waren deze maand jarig geweest. Er waren cakejes en frisdrank, een echte verjaardag dus! Die avond was mijn laatste avond, dus we wilden alle kindjes en tantes mee uiteten nemen. De kindjes eten elke dag hetzelfde, ugali (een smaakloze pap) met bonen, 3 keer in de week rijst. We wilden ze daarom een keer iets anders te eten geven, van tevoren hadden ze al mogen kiezen tussen pizza, kipburger of hamburger. We gingen met zo’n 45 mensen in een schoolbusje (ong 2 meter breed en 4 meter lang, proppen dus) richting het restaurant. Alle kindjes genoten van het eten! Zo leuk om te zien! En ze konden het allemaal niet op, dus deden ze het eten wat ze over hadden in een servetje om morgenvroeg op te eten, hahaha. Alle kindjes en tantes hebben ons nog vaak bedankt, ‘May God bless you!!’, nou bedankt, amen.

Zaterdag 12 november, de dag dat ik terugvlieg naar Nederland! Ik werd pas die middag om 5 uur opgehaald, dus we hadden nog de hele dag. Rond 10 uur ging ik voor de laatste keer met de dala naar de stad. Samen met Lisan ging ik nog even naar de Masai markt om nog de laatste souvenirs te halen. Daarna gingen we bij Africafe lunchen, ook met Annemijn. Na een heerlijke laatste lunch heb ik afscheid genomen van Annemijn, dit was raar omdat we de laatste maanden veel met elkaar hebben opgetrokken. Maar we gaan elkaar zeker nog een keer zien! Daarna terug naar Good hope, om de laatste uurtjes met de kindjes door te brengen. We hebben nog gespeeld en getekend. Ook heb ik nog een kleine boodschap op de muur geschreven, dit hebben alle vrijwilligers gedaan. Het afscheid moest snel van Emma, en ik moest proberen niet te huilen, om het voor de kindjes niet te moeilijk te maken. Dus toen Adam er was om me naar het vliegveld te brengen, probeerde ik alle kindjes gedag te zeggen. Maar toen ik Lisan al zag huilen hield ik het zelf ook niet meer. Ik gaf haar nog een knuffel en stapte snel de auto in. Doeeeeei Good Hope!! Wat zal ik de kindjes, Arusha en Lisan en Annemijn gaan missen…

Zondag 13 november landde ik na een goede vlucht nog voor 7 uur op Schiphol. Hier stonden papa en mama al te wachten. Toen ik thuis kwam was er nog een heeele leuke verassing, al mijn vriendinnen waren gekomen! Suuuuper lief, wat had ik ze gemist!