Zondag 30 oktober gingen Lisan en ik na het ontbijt met de dala naar de stad. We hadden afgesproken bij het Mount Meru Hotel met Annemijn om te gaan zwemmen. Maar eerst gingen we nog even naar de Nakumat om wat inkopen te doen. Nadat we de goede dala hadden gevonden op Kilombero gingen we richting het zwembad. Annemijn had nog een ander meisje meegenomen die bij haar in het ziekenhuis werkt, dus het was heel gezellig. Ook hadden we nog een lekkere salade gegeten, eindelijk weer verse groenten! Na een heerlijke douche bij het Mount Meru Hotel (veel beter dan die douche recht boven de wc bij ons, haha), gingen we samen met Annemijn naar Mama Mackrin. Ik vond het erg leuk om weer even te gaan kijken, en Lisan wilde ook graag mijn oude huis zien. Samen met Annemijn en nog 2 andere vrijwilligers hebben we gegeten bij Mama Mackrin, en daarna zijn Lisan en ik weer terug naar Good Hope gegaan. Ondertussen hebben wij achtergrondinformatie van de weeskinderen gekregen van Ally. Wij vonden dit zelf heel interessant omdat we geen idee hadden hoe de kinderen hier terecht waren gekomen. Natuurlijk wisten we dat alle kinderen geen ouders meer hebben of in ieder geval geen ouders die voor hun kunnen zorgen, maar sommige verhalen waren toch heftiger dan verwacht. Soms krijgen moeders een nieuwe vriend, maar die vriend wil het kind dat de vrouw al heeft niet hebben. Dan verlaat die moeder het kind en laat hem of haar achter op straat of bij familie. Maar ook van sommige kinderen zijn de ouders overleden door bijvoorbeeld een ongeluk, of zijn de kinderen op straat gevonden omdat de ouders niet meer voor hen konden zorgen.

Maandag 31 oktober hebben we een dagje toetsen overgetypt. Elke maand krijgen hebben de kinderen hier een soort van ‘toetsweek’, maar omdat de leraren geen laptop of computer hebben, schrijven ze de toetsen in een schrift. Er is een vrouw die dan alle toetsen moet overtypen op haar laptop, en later worden ze geprint en gekopieerd. En het gaat dan om toetsen van ongeveer 50 vragen van 7 klassen, en dan van ongeveer 6 vakken per klas! Echt mega veel dus, maar oké, wij gingen deze vrouw helpen. Toen we rond 3 uur echt geen toets meer konden zien, zijn we met de kinderen gaan spelen. De vrouw vond het jammer dat we gingen, want er moest nog veel gebeuren volgens haar. Maarja wij zijn hier voor de kinderen en niet voor haar, dus de rest van de dag hebben we doorgebracht met de kinderen. Toen we na het huiswerk maken weer terug kwamen in het weeshuis, was de vrouw nog steeds bezig. Dat is trouwens ook een grote grap, ze typen dus die toetsen in het weeshuis, waar de kinderen horen te spelen. Maar nu moesten de kinderen helemaal stil zijn en als ze toch praten werd die vrouw boos, waarom ga je dan niet in een andere ruimte zitten?! Maar dat snappen ze hier blijkbaar niet...

Dinsdag 1 november alweer! Wow wat gaat de tijd snel zeg. Over twaalf dagen ga ik alweer terug naar Nederland. Maar ik heb dus nog 12 dagen waar ik volop van ga genieten. Deze ochtend was ons plan om de vrouw weer te gaan helpen met typen. Maar toen we in het weeshuis kwamen, was de vrouw nergens te bekennen. Na het ontbijt wat bestond uit een droge boterham met jam, liepen we richting de school om de vrouw te zoeken. Uiteindelijk vonden we haar, maar omdat de stroom was uitgevallen konden we niks doen, want de laptops gaan niet lang mee zonder stroom. Daarom gingen Lisan en ik maar even in onze kamer chillen, ook niet verkeerd haha. Lisan had ook nog een heel veel kleding meegenomen uit Nederland, deze had ze via een organisatie gekregen. Na de lunch hebben we deze kleren uitgedeeld samen met Ally. En ook al waren wat jongensshirts bij de meisjes beland en andersom, ze waren er heel blij mee! Leuk om ze zo blij te zien met tweedehands kleding. Toen de kinderen weer terug naar school gingen, gingen wij weer typen. De stroom was ondertussen aangegaan. Na een lange middag typen gingen we eten, en daarna nog een toetsje getypt. Intussen was er nog een lerares en een andere man aan de ‘typtafel’ aangeschoven, en het was nog een best grappige avond. Ten eerste waren deze mensen heel erg enthousiast over hoe snel wij konden typen. En ook was echt grappig omdat sommige handschriften totaal niet te lezen zijn. Als ze dan lezen wat wij ervan gemaakt hebben (er kwamen vaak Tanzaniaanse namen in voor bij bijv. geschiedenis en maatschappijleer), moesten ze erg hard lachen. Toen we zeiden dat we erg moe waren en wilden gaan slapen, werden we hartelijk bedankt door de lerares en de andere man.

Woensdag 2 november hebben we ’s ochtends weer toetsen getypt met onze typvrouw, die overigens niet heel blij was. We hebben van haar ook nog nooit een bedankje gehoord, maar oké, we gingen weer vol nieuwe energie toetsen typen. En net voordat we wilden beginnen, kwam een van de leraren eraan. Ofja geen idee of hij een leraar is, maar hij vond zichzelf heel wat (zoals de meeste mannen hier). Eerst kregen we een ondervraging over welke toetsen we al hadden gehad. Toen hij eindelijk klaar was met zijn gezeur gingen wij typen, en hij ging er gewoon bij zitten en voetbal filmpjes kijken! Belachelijk! Sowieso heel raar omdat de kinderen altijd stil moeten zijn maar hij zet zijn geluid gewoon op z’n hardst. En nog raarder dat hij tegen de typvrouw gaat zeuren dat het sneller af moet en zelf niet eens helpt! Daarbij kreeg hij die tijd waarschijnlijk gewoon betaald. Erg frustrerend, maar goed, na een uurtje ofzo ging hij gelukkig weg. Voor de lunch gingen we voor de laatste keer fruit snijden, want na 6 dagen was de voorraad nu op. Na de lunch hebben we met de jongste kindjes gekleurd en met blokjes gespeeld. Toen ook de oudere om 5 uur uit waren, hebben we ze geholpen met de was en nog even op een paar liedjes gedanst. ‘Kamatia’, ‘Waka Waka’ en ‘I’m a barbiegirl’ zijn favoriet, en ja ook de jongens gingen los! (dit zal je wel zien in de video van deze week). Na het avondeten hebben we nog even een lekker koude douche genomen. Het warm water doet het al een paar dagen niet…

Donderdag 3 november hebben we de typvrouw proberen te vermijden door ’s ochtends in de klas te gaan helpen. We gingen naar klas 2a. Na de pauze om kwart over 10 zijn Lisan en ik met de dala naar het centrum gegaan. Eerst gingen we naar de Masai markt, hier hebben we wat souvenirs ingeslagen. Daarna gingen we door naar Africafe voor een lekkere lunch! We waren wel weer eens toe aan een lekker broodje. Met een volle buik liepen we terug naar de andere kant van de stad naar de Nakumat en de winkels er om heen. We wisten dat daar een boekenwinkel zat, en we wilden graag voor de kindjes een etui, potloden en gummen kopen. Potloden en gummen hebben ze namelijk altijd te weinig, en dit komt omdat ze ook geen etui hebben. Ze gooien alles gewoon los in hun tas waardoor ze het kwijtraken. Daarom besloten wij voor ieder kind een etui te kopen, met daarin een potlood en gum. Daarnaast hebben we ook nog veiligheidsspelden gekocht, omdat veel kinderen hier een te grote broek of rok aan hebben (schooluniform) of omdat het kapot is. Maar goed, we kwamen dus aan bij de boekenwinkel langs de Nakumat, maar daar hadden ze maar 20 etuis en we hadden er 40 nodig. Het winkelpersoneel zei dat we het beste even konden kijken bij hun andere winkel, die zat aan de andere kant van de stad. Dus wij liepen weer het hele eind terug waar we net vanaf kwamen. Aangekomen bij de andere winkel hadden ze hier maar 18 etuis. We hebben hier deze etuis gekocht, en daarnaast ook nog de potloden en gummen. Toen liepen we weer terug naar die andere winkel om daar de rest van de etuis te kopen. Daarna gingen we nog naar de Nakumat om daar flessen drinken en koekjes in te slaan. We gaan zondag namelijk zwemmen met alle kindjes! En we wilden graag wat lekkers voor ze meenemen. Met onze volle tassen gingen we weer terug naar Good Hope. Hier hebben we op alle etuis de namen geschreven van de kinderen, zodat ze ieder echt een voor hun zelf hebben. Daarna hebben we ze gevuld met voor ieder een potlood, gum en een pen (die had Lisan nog veel meegenomen uit Nederland). We gingen ze uitdelen voor het huiswerk maken, en ze waren zo enthousiast. Heel leuk om te zien!! Ze kwamen allemaal nog dankjewel zeggen, wat een schatjes zijn het! Die avond gingen we nog gezellig naar de Via Via, Lisan en ik samen met Annemijn en nog 3 andere vrijwilligers.